ΟΡΥΧΕΙΟ ΠΡΟΣΗΛΙΟΥ: Η ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΦΑΛΑΙΝΑ .... ή ΤΟ ΟΡΥΧΕΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ...

"Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό, στο μεγάλο ωκεανό μια λαίμαργη φάλαινα. Ήταν τόσο μα τόσο λαίμαργη που μια μέρα αποφάσισε να φάει ολόκληρη τη θάλασσα. Τα καταπίνει όλα με χαρά και τελικά απομένει φυσικά στη μέση μιας μεγάλης ερημιάς. Ξαφνικά εμφανίζονται έξι φαλαινοθήρες με καμάκια μυτερά. Τι απελπισία! Τι να κάνει; Από τη λαιμαργία της δεν άφησε ούτε νερό να κολυμπήσει, ούτε θάλασσα να κρυφτεί . . . "

Δεν ξέρω γιατί, αλλά διαβάζοντας την καταγγελία της Επιτροπής Αγώνα, το ορυχείο «Προσηλίου» μου θυμίζει το ποίημα του Ευγένιου Τριβιζά με τίτλο «Η λαίμαργη φάλαινα». Το ποίημα αναφέρεται στην ανεπανόρθωτη καταστροφή που προκαλούν στο περιβάλλον οι ανθρώπινες δραστηριότητες όταν αυτές στοχεύουν μόνο στο εφήμερο κέρδος.

Στο ποίημα η φάλαινα από τη λαιμαργία της καταπίνει ό,τι βρίσκει μπροστά της με αποτέλεσμα να έρθει σε δύσκολη θέση αφού, καθώς έχει καταπιεί τα πάντα και όταν ήρθαν οι φαλαινοθήρες δεν έβρισκε μέρος να κρυφτεί.

Στην περίπτωσή μας το ορυχείο Προσηλίου καταπίνει το δημόσιο δρόμο, καταπίνει παρακάμψεις, καταπίνει περιουσίες των κατοίκων, καταπίνει δασικές εκτάσεις και οι υπηρεσίες επιμένουν να στρέφονται κατά των κατοίκων, γιατί αρνούνται να υποκύψουν στις ορέξεις της εταιρείας να παραδώσουν τις περιουσίες τους και να δεχτούν την καταστροφή των χωριών τους.

Στο ποίημα η φάλαινα φανερά μετανιωμένη προσπαθεί να διορθώσει το κακό που η ίδια δημιούργησε στο περιβάλλον αλλά και στον εαυτό της.

Στην περίπτωσή μας, οι αντιδράσεις και οι φόβοι των κατοίκων για τις σοβαρές συνέπειες του ορυχείου στη ζωή τους και στο μέλλον της περιοχής, φαίνεται πως δεν εισακούονται. Κανείς δε μετανιώνει για την καταστροφή που προκαλεί.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες αδιαφορούν για τις καταστροφικές συνέπειες που προκαλεί το ορυχείο στην καθημερινή ζωή τους και στο μέλλον της περιοχής.

Η Επιτροπή Αγώνα των κατοίκων έγκαιρα με ανακοινώσεις από την αρχή κατήγγειλε την παράκαμψη ως πρόχειρη και επικίνδυνη για τους διερχόμενους οδηγούς.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες υπέγραφαν την παραλαβή του δρόμου και καθησύχαζαν τους κατοίκους για την ασφάλεια της παράκαμψης, αλλά δύο μήνες μετά απαγόρευαν τη διέλευση οχημάτων ως επικίνδυνη.

Η Επιτροπή Αγώνα των κατοίκων επεσήμανε και κατήγγειλε ότι η νέα παράκαμψη δεν γίνεται για το συμφέρον της κοινωνίας, αλλά για το συμφέρον της εταιρείας και απαιτούσε ασφαλή δρόμο με τη χάραξη, όχι παράκαμψης αλλά, δημόσιου επαρχιακού δρόμου.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες ενέκριναν την κατασκευή παράκαμψης χωρίς Μελέτη Περιβαλλοντικών Όρων και κατηγορούσαν την Επιτροπή Αγώνα για την καθυστέρηση του έργου.

Δυστυχώς η πραγματικότητα και η φύση επαλήθευσε τους φόβους των κατοίκων της περιοχής. Η φύση εκδικείται όσους δεν τη σέβονται. Οι κατολισθήσεις στο ορυχείο κατάπιαν την πρώτη και απειλούν και τη νέα παράκαμψη.

Τα ερώτηματά μου τώρα είναι τα εξής:

Θα επιμείνουν να κατασκευάζουν παρακάμψεις ή θα προχωρήσουν στην κατασκευή ενός ασφαλούς επαρχιακού δρόμου που θα συνδέει τα Καμβούνια με την έδρα του δήμου;

Θα επιμείνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες να αδειοδοτούν ένα ορυχείο που απειλεί με αφανισμό ολόκληρη την περιοχή;

Θα συνεχίσουν την καταστροφή της περιοχής, σαν τη λαίμαργη φάλαινα;