Από ΠΕΛΑΤΕΣ, ΠΟΛΙΤΕΣ...εκ περιτροπής !!!

ΜΕΙΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ - ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΩΡΑΡΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ - ΤΡΙΜΗΝΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ - ΕΚ ΠΕΡΙΤΡΟΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ

Στ΄αλήθεια χρειάζεται κάποιος κάτι περισσότερο, για να καταλάβει τι έχει συμβεί; Χρειάζεται βαθυστόχαστες αναλύσεις, αποδείξεις, για να δει που ακριβώς πηγαίνουμε;

Αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας ήρθε για να μείνει.
Δεν είναι ούτε ένα προσωρινό μέτρο, ούτε λύση ανάγκης. Είναι αυτό ακριβώς που θα βιώσουν οι εργαζόμενοι τα προσεχή χρόνια και οι νέες γενιές που έρχονται. Και θα πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον αφελής για να πιστέψει ότι ακόμα κι αν αλλάξουν οι συμφωνίες τους και τα μαγειρέματά τους θα μας επιστρέψουν πίσω όλα τα δικαιώματα που χάνουμε και αυτά που θα χάσουμε.

Η Ελλάδα δεν είχε γνωρίσει ακόμα το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού.
Με τα μαγειρέματα, το πελατειακό κράτος, το επαρχιώτικο μοντέλο διακυβέρνησης που λούστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που βόλεψαν κυβερνώντες και πολίτες την είχε σκαπουλάρει εν μέρει. Ο μέσος έλληνας δεν είχε καν αντιληφθεί τις δυνατότητες «τιμωρίας» που αυτό το σύστημα μπορεί να επιφέρει. Στο μυαλό της μετα-εμφυλιακής Ελλάδας υπήρχαν δυο βασικά στρατόπεδα. Οι κρυφοκομουνιστές και οι κομουνιστοφάγοι. Στο ενδιάμεσο μια μάζα από «εγώ δε ξέρω τίποτα μην μ΄ανακατεύετε, πολίτες».

Ουδέποτε ο γαλάζιος ή ο πράσινος ανθρωπάκος με τα σημαιάκια και τις καραμούζες στις πλατείες να κάνει τους πιθηκισμούς τους, έμαθε τι ακριβώς πρεσβεύει το πολίτευμα που υποστηρίζει ουρλιάζοντας σαν «νεάτερνταλ» που έλεγε και χαριτωμένη γνωστή διαφήμιση.
Δεν ήξερε και δεν ξέρει τους νόμους, τα δικαιώματά του και τις υποχρεώσεις του.

Σ΄αυτό που μυήθηκε άψογα τόσα χρόνια ήταν «τα παραθυράκια» των νόμων. Τις αυθαιρεσίες που μπορούσε να διαπράξει ατιμώρητος και τις υποχρεώσεις που μπορούσε να αποφύγει χωρίς να τον τσακώσουνε.

Είχε υπογράψει μια μόνιμη σύμβαση – εν λευκώ - με 2-3 οικογένειες που θεωρούσαν (και θεωρούν) κληρονομικό τους δικαίωμα να κυβερνήσουν αυτό το τόπο και το μόνο που απαιτούσε σε αντάλλαγμα ήταν το εδώ και τώρα να τα «κονομήσω».

Μιλάμε σήμερα για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και υπάρχει κόσμος που δεν ξέρει καν τι έλεγε η προηγούμενη συλλογική σύμβαση εργασίας. Δεν ξέρει καν σε τι νόμους μπορεί να στηριχτεί, ποιοι διαγραφόντουσαν, αλλάζανε, ή ποιοι νέοι εισχωρούσαν ενώ εκείνος πέταγε γαρύφαλλα στο σκυλάδικο, ποια προνόμια είχε και ποια δεν έχει πια.
Αντιμετωπίζει το γεγονός να σε πετάνε έξω από τη δουλειά, να σε βάζουν να κάνεις το καραγκιόζη ή το να καταντήσεις να παίζεις τη κολοκυθιά για να δεις αν δουλεύεις εσύ σήμερα ή ο άλλος (άκου εκ περιτροπής εργασία ρε φίλε μου....) σαν να είναι κάτι αναπόφευκτο που έλα ρε τι να κάνουμε, πρέπει να το ανεχτούμε.

Οι πελάτες αυτού του κράτους ακόμα και σήμερα που έχουν ξεκινήσει να παίρνουν την κάτω βόλτα με μεγάλη ταχύτητα, αντί να σηκώσουν το ανάστημα και να πουν τι γίνεται εδώ πέρα; Ποιοι είναι αυτοί που βάζουν έτσι χέρι στην οικογένειά μου, στο μέλλον των παιδιών μου, ποιοι είναι αυτοί που με τόσο θράσος με στέλνουν σε αργό και βασανιστικό θάνατο, να πατήσουν έστω και μια γροθιά στο τραπέζι μήπως και κανένας χέστης τα κάνει λίγο επάνω του, δεν κάνουν τίποτα και ξέρετε γιατί;

Γιατί ελπίζουν τα ζωντόβολα, οι εγκεφαλικά πειραγμένοι πως όλα αυτά θα περάσουν, και οι «προστάτες τους» θα τους ξανακάνουν γουτσου-γούτσου και θα αρχίσουμε ξανά να είμαστε όλοι αγαπημένα μέλη και ευνοούμενοι της μόνιμα εγκατεστημένης στις ζωές μας συμμορίας που λέγεται ελληνική κυβέρνηση.
Δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως παίζεται το νέο παιχνιδάκι. Και ποια ακριβώς θέση συμμετοχής έχουν σ΄αυτό. Δηλαδή καμιά.

Το πολύ πολύ Μήτσο που θα καταφέρεις στη μελλοντική κοινωνία είναι να γίνεις σφουγγοκωλάριος όταν θα προκηρυχτούν θέσεις στο παλάτι. Το πολύ πολύ και δόξα τω θεό να πεις. ...

Μεταξύ των ανεγκέφαλων που δεν θέλουν καθόλου να κουράσουν το μυαλό τους πέραν από το τι θα φάνε, τι θα πιούνε και τι θα αρπάξει ο κώλος τους, κι εκείνους που είναι στο άλλο άκρο και βλέπουν το κοσμάκη σαν υπερφίαλες, ανώριμες προσωπικότητες που αγνοούν τα μεγάλα μυστικά της αιώνιας σοφίας (να ξεράσω τώρα ή αργότερα;..)
υπάρχουν κι εκείνοι που ονειρεύονται οι ανεγκέφαλοι να αρχίσουν να σκέφτονται και η γνώση, η μόρφωση, η πνευματική αναγέννηση να γίνουν κτήμα όλων των ανθρώπων.
Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για κάτι περισσότερο από την αηδία που έχει καταφέρει μέχρι τώρα και πως αυτό το περισσότερο δεν είναι προνόμιο κάποιας κάστας ανθρώπων αλλά θα πρέπει να γίνει κτήμα όλης της ανθρωπότητας.
(στους έλληνες είναι πιο επώδυνη αυτή η προσπάθεια γιατί ο ελληναράς γεννιέμαι και πίσω βάρβαροι σας έφαγα, μέσα στη πλήρη του άγνοια είναι βέβαιος πως τα ξέρει όλα κι εκεί σκοντάφτουμε...)

Αδύνατον το ξέρω. Αλλά πολεμώντας υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να καταφέρουμε κάτι περισσότερο από το να σώσουμε απλά το τομάρι μας.
ΥΓ. Κατά τα άλλα αύριο στις εκλογές θα είμαστε ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ και θα ψηφίσουμε τους ΥΠΗΡΕΤΕΣ μας, όπως τουλάχιστον μας έχουν παραμυθιάσει και δυστυχώς το πιστέψαμε!!!

Ολόκληρο το άρθρο στο Listonplace